Volledig geillustreerd verschenen in Katholiek Nieuwsblad
In een tijd waarin niets nog houvast lijkt te bieden, zoekt de protestbeweging van de gele hesjes naar een taal en een symboliek die verbindt. Opvallend vaak vindt ze die bij het christendom.
Een broeder met in zijn handen een icoon van de Moeder Gods wordt op de Champs-Élysées aan alle kanten voorbijgeraasd door gele hesjes en dagjesmensen. Zijn verschijning in stemmig zwart en sandalen trekt de aandacht in een stad waar de straten elke zaterdag knalgeel kleuren. Parijs zucht onder de woede over het gevoelde onrecht, het geweld van de machtelozen en de barbarij van de onruststokers. Zelfs de blik vanaf de icoon stopt de menigte niet in haar drang verhaal te halen bij de president en de al te vaak niet nagekomen beloftes van de Franse Revolutie aan de kaak te stellen. In deze menigte sleept een zelfverklaarde martelaar een kruis kilometerslang door wolken traangas en over brandende barricades, om vrijheid, gelijkheid, broederschap, gerechtigheid en vrede te eisen voor eenieder.
Babylon brandt
Frankrijk, de oudste dochter van de katholieke Kerk, is in de greep van een razernij die niets anders dan een diepe culturele crisis blootlegt. Een crisis die voortkomt uit economische ongelijkheid, maar evengoed uit het verdwijnen van gemeenschappen en een bezield verband. ‘Babylon brandt’, staat er op een muur gekalkt. De zwarte rook van tientallen brandende auto’s verduistert een naar een revolutionaire generaal vernoemde boulevard. Geschreeuw, geknal en felle zwaailichten doen vermoeden dat de Apocalyps is aangebroken. De straat wordt toegeëigend, en de menigte lijkt niet te zullen rusten totdat er geen steen meer op de andere staat.
Zelfs de paus
Van extreemlinks tot extreemrechts, van blank tot zwart, oud tot jong en van agnost tot religieus: de gele hesjes zijn op zoek naar een taal en symboliek die verbindt in tijden van betekenisloosheid, een tijd waarin billboards ons meer lijken te zeggen dan iconen, een tijd waarin zorg, heling en liefde verdrongen lijken door haat en vandalisme. Maar, o tempora o mores, ook een tijd waarin geloof, hoop, en liefde zelfs tussen het geweld standhouden: op muren, op uitgebrande auto’s, op kleding, of in de houding van mensen.
Born to heal, ‘Geboren om te genezen’, tekent de witte helm van een vrijwilliger die eerste hulp biedt aan een slachtoffer van een rubberkogel. Deus Vult, de roep van de kruisvaarders, staat op sommige hesjes geschreven: God Wil Het. Het Croix de Lorraine van de Vrije Fransen doorsnijdt de monochromie van de nationale vlag die soms besmet lijkt door de gebroken beloftes van een waardig leven in de moderniteit. Zelfs de paus werpt vanaf een bord een blik op politie en demonstrant.
Heilige woede
Apocalyps. Heilige woede. Een kruisvaart voor een nieuw Frankrijk. Blind vandalisme dat zich verheugt in het slopen van de publieke ruimte. Of een beetje van dit alles: de verwarring is compleet. Is er een taal die heelt wat gebroken is, en is er nog een anker dat ons op de plek houdt als de wind niet meer gaat liggen?
Bovenstaande beelden zijn gemaakt tussen 1 december 2018 en 9 februari 2019.